Warsztat literacki Williama

William Bursztynowicz · Wysłany: Nie 10:22, 01 Mar 2009 Temat postu: Warsztat literacki Williama

Poezja, opowiadania, felietony... Coś się wymyśli Wink

---bez odpowiedzi---

gdzie idziesz
znikasz
z gestu nie mogę odczytać
jednoznacznej odpowiedzi
jest lepiej

milcząc
mamy szczęście
unikamy kłótni

taką zapamiętam
bezkonfliktową
ale nie bezbarwną

Rilla · Wysłany: Wto 22:37, 03 Mar 2009 Temat postu:

Bardzo ładny wiersz, Marcinie! Ogromnie mi się spodobał. Krótki, acz niesłychanie wymowny... Wink

sznurówka · Wysłany: Wto 22:40, 03 Mar 2009 Temat postu:

Walterze pokarz nam swojego Srokatego Kobziarza Exclamation

William Bursztynowicz · Wysłany: Wto 22:43, 03 Mar 2009 Temat postu:

Kobziarz gdzieś gra, (dziwi mnie fakt że teraz reaguję na 3 słowa - Walter, Marcin i William) Very Happy

Choć jak dla mnie to Anielica gra na harfie Smile

Lawenda · Wysłany: Wto 22:48, 03 Mar 2009 Temat postu:

Eh cudny wiersz Marcinie Williamie Walterze Bursztynowiczu.
Właśnie takie: lubię krótkę, zwięzłe i bardzo wymowne. Wink

William Bursztynowicz · Wysłany: Wto 22:59, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ja także nie lubię długich wierszy - uważam że poeta powinien pisać dla czytelnika, a ten często nie ma czasu w dzisiejszym świecie na to, by czytać godzinami. Smile

Rilla · Wysłany: Wto 23:01, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ja zaś myślę, że poeta przede wszystkim powinien pisać dla siebie, by wyrazić uczucia Very Happy

Ale poniekąd się z Tobą zgadzam, Marcinie Wink

William Bursztynowicz · Wysłany: Wto 23:06, 03 Mar 2009 Temat postu:

Rillo jakie piękne słowa, dźwięczne i poetyczne "poniekąd" Smile

Kasika · Wysłany: Wto 23:22, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ładnie. Jak na mój gust, krótkie, treściwe, wymowne, konkretne - tak właśnie chciałabym umieć pisać... Mr. Green

Martynka · Wysłany: Śro 17:51, 04 Mar 2009 Temat postu:

Bardzo ładny wiersz. Trochę smutny... a przynajmniej takie wrażenie odniosłam.

marigold

Will, niezły wiersz! Wink

Naprawdę dobry!

A ja czekam na Twoje opowiadania! Will! Już niedługo jakieś wrzucisz, prawda?

Lisa_56

Dobre, dobre :]

William Bursztynowicz

--erotyk na dzień dobry--

nie na raz
nie na dwa
połączyliśmy dwie planety

morze ze swym wzburzeniem
układa się na brzegu
wulkan
nie jedno wydał
ciepło
spojrzenia dla spojrzenia
od duszy do ciała

gdzieś pomiędzy
ulokowani
na zawsze
połączeni
przez ciekawość

Rilla

No proszę, bardzo dobry wiersz, Marcinie! Krótki, acz nie tracący nic ze swojej magii i poetyczności. Brawo Smile

I czekamy na obiecane opowiadanie... Very Happy

William Bursztynowicz

"Święta u Ani"

Walter usłyszał pukanie do drzwi, momentalnie porzucił powieść, którą czytał i rzucił się, by otworzyć drzwi. "Nie mam teraz czasu na historie zza siedmiu gór, czeka nas nasza własna bajka" - pomyślał.
Kiedy był już w przedpokoju dobiegały go odgłosy świątecznej krzątaniny z kuchni, otworzył drzwi i ujrzał przed sobą ogromną, zieloną choinkę, a za nią swojego ojca, w którego oczach krył się błysk dumy.
- Spójrz mamo, jaka piękna choinka! - zawołał Walter, gdy Ania przechodziła obok z dzbankiem pełnym kompotu.
- Och... Gilbercie! Takie choinki można było spotkać tylko nieopodal Zielonego Wzgórza. - zachwycona Ania odłożyła dzbanek na pobliskiej etażerce i podeszła do męża, by go ucałować w policzek
- Właśnie stamtąd Aniu przybywa to cudo. - oznajmił dumnie Gilbert - Spotkałem po drodze Felicjana Baroo, który oznajmił, że wybiera się wraz z innymi po choinki. Zaoferował mi, abym zabrał się z nim i pomógł im w dostawie drzewek do domów, a wtedy i dla mnie znajdzie się jakieś drzewko.
Kiedy już skończyliśmy, powiedział, że teraz moja kolej i mogę sobie wybrać choinkę jaką tylko zechcę, więc zaproponowałem, abyśmy udali się do lasów w Avonlea. Nie bój się Aniu, pamiętałem o tym, że nie lubisz kiedy ścina się drzewa, czy kwiaty, dlatego jak widzisz ta choinka jest wykopana z korzeniami i będziemy mogli ją posadzić u nas w ogródku.
- Czy to oznacza, że prezenty będą na nas czekały na dworze? - zmartwiła się Nan, która przybiegła z kuchni
- Jeśli Świętemu Mikołajowi będzie wygodniej na mrozie, niż w ciepłym domu, gdzie czekają na niego mleko i ciasteczka, to pewnie tak, ale to mało prawdopodobne. - roześmiała się Ania, która ukradkiem pochwyciła przerażone spojrzenie Gilberta.
Co roku to on musiał się przebierać za Mikołaja, by rozbawić najmłodsze dzieci.
Najstarsi chłopcy byli już wtajemniczeni w historię Świętego Mikołaja, który co roku odwiedza ich dom. Nie zdradzali jednak tego pozostałym, aby nie psuć im zabawy i marzycielskich, dziecięcych lat.

* * *

Na chwilę przed wieczerzą, wszyscy zebrali się w saloniku. Tego dnia wszyscy wyglądali jak równi. Zuzanna nie ośmieliłaby się wystąpić w fartuchu.
"Dziś pragnę, abyś była Panią Domu, tak jak ja Zuzanno - powiedziała Ania - Traktujemy cię jak członka naszej rodziny, dlatego chciałabym, abyś zasiadła z nami do Wigilijnego stołu w stroju wizytowym, a nie w fartuszku."
Zuzanna nie wiedziała, jak może podziękować Ani za taki gest. Wiedziała bowiem, że w niektórych z pozostałych domów służba jada przy osobnym stole w kuchni, a nie w saloniku i to na dodatek w stroju wizytowym.
Na kilkanaście minut przed wieczerzą Zuzanna wyciągnęła z pieca sernik, z dziesięciu jajek, które kupiła z własnej kieszeni. chciała w ten sposób podziękować Blythe'om za ich miłość i dobroć w stosunku do niej.
Zrobiła niewiarygodne wrażenie nie tylko wspaniałym ciastem, ale również strojem, który na sobie miała.
Ze starego kufra wyciągnęła swoją suknię, którą kupiła dawno temu, ale przez to, że była nieużywana wciąż wyglądała jak nowa i pasowała na nią idealnie.
- Czuję, że to będą wyjątkowe święta. - powiedziała, kiedy wszyscy zebrali się w saloniku.
- Niewątpliwie Zuzanno, niewątpliwie... - rzekła rozmarzona Ania, która wpatrywała się w pięknie przyozdobioną choinkę za oknem. Wracały wspomnienia z Zielonego Wzgórza, zabawy z dzieciństwa, miłości, popłynęła łezka wzruszenia i zaczęli dzielić się opłatkiem.