Z szuflady Marigold

Patt

Och niech się piszę Marigold, bo się nie moge doczekać.

marigold

Dedykacja czwartej części jest dla czterech osób.
Aniulki, Rilli, Patty i Wiki, za to, że czytają te moje wypociny Smile

-------------------
21 czerwca 1909r.,
Glen St. Mary

Siedziałam na łóżku w swoim pokoju, pławiąc się w poczuciu błogiego szczęścia. Rozpamiętywałam wczorajszy dzień, a zwłaszcza pewną rozmowę telefoniczną.
Dzwoniła Lizzy i przez dobre dziesięć minut nic nie mogłam zrozumieć, bo tak wrzeszczała. Gdy się uspokoiła zdołała wykrztusić jedno zdanie: „Joy, jedziemy na premierę!”. Wtedy to mnie opętało radosne uniesienie, co wyraził poprzez długi okrzyk: „Samowite!”
Słowo „samowite” jest swojego rodzaju szyfrem, moim i Liz.
- Cóż za samowita wiadomość, a samowita znaczy całkiem niesamowita – powtarzamy.
Nadal nie mogę w to uwierzyć, że jadę na premierę „Morału róży”! Tata z mamą to wszystko ukartowali… nie wiem jak i kiedy. Po prostu kiedy odłożyłam słuchawkę, tata wręczył mi dwa bilety do teatru. Minę miałam podobno taką, jakby tata obsypał mnie wszystkimi klejnotami świata!
- Ziemia do Joy! – Jim, który właśnie wszedł do mojego pokoju, pstryknął mi palcami przed nosem. – Wracaj do nas!
- Zamyśliłam się… - odpowiedziałam powoli, wodząc spojrzeniem za naszym nowym szczeniakiem Wtorkiem.
Wtorek nie był ani szkockim owczarkiem, ani też seterem czy pudlem. Był sobie takim, jak mówił Jim, „autentycznym kundlem”. Miał czarne łaty, które biegły przez żółty grzbiet i jedna z nich zachodziła aż na oko. I miał najwierniejsze serce, jakie kiedykolwiek biło w psiej piersi. Właśnie teraz psiak usiadł na środku pokoju i jak gdyby nigdy nic zajął się obgryzaniem buta. Na nic się zdały próby wyrwania mu go.
- Widzę – roześmiał się – Oczy miałaś takie nieobecne, jak wczoraj w Dolinie Tęczy!
- Och, nadal nie wiem, jak wam się to udało zrobić!
- Jesteśmy niezwykli, ot co, jak mawiała pani Linde.
- Jim? Czy to wszystko zdarzyło się naprawdę? – zadałam pytanie, które wybitnie przeczyło mej inteligencji. Bo czyż przede mną nie leżały fotografie, a na biurku obok Jima prezenty? I nie wspominaliśmy wczorajszych wydarzeń? - Bo wszystko wydaje mi się być pięknym snem… nawet wasze straszenie!
- Oczywiście, że tak, Joy! – powiedział Jim wesoło – A tu masz jeden z dowodów! – dodał i rzucił mi jedną z moich czekoladek, które sam właśnie zajadał.
Kto by pomyślał, że czekolada potrafi tak kojąco wpłynąć na człowieka? Po chwili zjedliśmy z Jimem całe pudełeczko, a ja poczułam, że jeśli się nie odezwę rozsadzi mnie nadmiar szczęścia.
- Chyba muszę się zacząć pakować! – zaświergotałam więc.
- Tak, koniecznie. Przecież pierwszy lepszy pociąg do Charlottetown masz za… - spojrzał na zegar – 15 godzin i 37 minut.
- Och, nie zdążę! – udałam przerażoną, podchwytując jego grę.
- Ja na twoim miejscu już bym sobie darował…
- Chyba masz rację… - westchnęłam przeciągle – A gdyby tak… pobiec i wskoczyć do pociągu?
- Albo lepiej – popłynąć łódką! Lub… czekaj! Podasz się za córkę premiera Kanady…
- To jest myśl! Potem ukradnę komuś rumaka i … - zaczęliśmy snuć wszelkie domysły, na jaki sposób można by się dostać do Charlottetown.
Bawiliśmy się świetnie, cały czas wybuchając śmiechem. Kiedy piętnaście minut później nasze pomysły zaczęły się robić, co raz bardziej nieprawdopodobne, zbiegłam na dół, cały czas się uśmiechając. Postanowiłam „odświeżyć” sobie Morał róży przed premierą, więc z książką pod pachą udałam się do Doliny Tęczy. Już z daleka usłyszałam krzyki i śmiechy mojego rodzeństwa i Meredithów. Chyba bawili się w Indian. Usiadłam na mojej huśtawce, którą tata specjalnie dla mnie powiesił na starym klonie tuż u wejścia do Doliny. Zaczęłam się huśtać, co raz wyżej i wyżej, aż w końcu odchyliłam się do tyłu. Uwielbiam oglądać świat do góry nogami!
Powoli zwalniałam, a moje „kłaki szurały po ziemi”, jak mówi Shirley. Zamknęłam oczy, pozwalając czerwcowemu słońcu na słanie pocałunków na moją twarz.
- Czy ty żyjesz? – usłyszałam wesoły głos, który wydawało się, że szczerze pragnie poznać odpowiedź.
Co za ironia! To samo pytanie, a nie minęła nawet doba! Czy ze mną jest coś nie tak?
Otworzyłam natychmiast oczy, a że pozostawałam wygięta do tyłu, ujrzałam postać małego chłopca do góry nogami. Szybko powróciłam do pozycji właściwej dobrze wychowanej pannie i spojrzałam na dziecko. Było to czarnowłose stworzenie, na oko sześcioletnie, ubrane w eleganckie ubranie… Co prawda, o owej elegancji świadczyła jedynie jakoś materiału, bo cały strój był nieludzko upaprany błotem i kurzem.
- O, jednak żyjesz – ucieszyło się dziecko.
- Jak widzisz… - wymruczałam – Hmmm… cześć. Jak się nazywasz?
- Willard. Ale nie nazywaj mnie tak! Tak robi tylko ciotka Katarzyna! – chłopiec wziął się pod boki i zrobił, jego zdaniem, groźną minę – Wszyscy nazywają mnie…
-…oprócz ciotki Katarzyny – rzuciłam domyślnie, a Willard spojrzał na mnie z aprobatą.
-… nazywają mnie Well.
- Dobrze, Well, ja jestem Joy – wyciągnęłam dłoń, a Well z powagą ją uściskał.
- Joy, jestem głodny! – powiedział z taką bezpośredniością, na jaką stać tylko dzieci. Przy tym zrobił minę zagłodzonego pieska i rzucił mi wierne spojrzenie błękitnych ocząt.
Nie miałam serca wypytywać go, gdzie jego mama, albo owa ciotka Katarzyna. Pomyślałam, że jak Wella nie będzie dziesięć czy piętnaście minut, to na pewno nic złego – albo chociaż gorszego – się nie stanie.
- Chodź, Well – chwyciłam jego lepką łapkę – Dostaniesz tyle jedzenia, że aż pękniesz!
Oczy zaświeciły mu się. Wszyscy chłopcy to łakomczuchy, a po wczorajszym przyjęciu zostało mnóstwo wiktuałów.
Wprowadziłam go do kuchni Złotego Brzegu, a chłopiec radośnie wdrapał się na krzesło i pochłaniał wszystko, co przed nim stawiałam. Po za tym, nie przestał zadawać pytań.
- Sama… tu… mieszkasz? – spytał, między jednym kęsem a drugim.
- Och, nie! – uśmiechnęłam się i opowiedziałam mu o mamie, tacie i Zuzannie. O Jimie, Walterze, bliźniaczkach, Pająku i Shirley’u. O Wtorku i wszystkich kotach.
- To masz klawo – zaopiniował.
- Dziękuję – odparłam zdziwiona – Ale teraz ty wiesz o mnie niemal wszystko, a ja o tobie nic ponad to, jak masz na imię.
- Więc… – zaczął, a ja zdusiłam w sobie chęć wypowiedzenia formuły „nie zaczyna się zdania od <<więc>>” – więc… mam sześć lat i siedem miesięcy. Mieszkam z ciotką Katarzyną w ogromnym domu. Moi rodzice nie żyją. Ciotka mówi, że statek, którym wracali na Wyspę Księcia Edwarda zatonął – relacjonował beznamiętnie, jak dobrze wyuczoną lekcję. Bardziej interesowały go rodzynki w cieście, które mu dałam, niż jego własne losy. – Ciotka jest moją jedyną rodziną, więc ona mnie przygarnęła. Często mówi, że gdyby nie ona, spędziłbym życie w jakimś przytułku… nie do końca to jednak rozumiem. O! Spójrz motyl! Jaki piękny! Złapię go! Złapię! – wykrzykiwał radosnym głosem, podskakując na krześle i klaszcząc dłońmi, aby złapać kolorowego owada. Roześmiał się serdecznie, gdy motyl usiadł mi na czubku głowy.
- Jak trafiłeś do Doliny Tęczy? – spytałam zaciekawiona.
- Gdzie?
- No… tam, gdzie się spotkaliśmy.
- Szedłem przed siebie i usłyszałam krzyki. Patrzę, a tu ty! – zaśmiał się, a oczy aż mu błyszczały z radości. – Dlaczego nazywacie to Doliną Tęczy?
- Hmmm… a ciotka nie będzie się o ciebie martwić? – zignorowałam jego pytanie.
Well lekceważąco machnął ręką.
- Pewnie w ogóle nie zauważyła, że mnie nie ma! Więc dlaczego? – dopominał się.
- Nie mów tak, Well! Na pewno umiera z tęsknoty za tobą.
Spojrzał na mnie z politowaniem. Jego oczy mówiły: „O, dziewczyno, jak ty nie wiele wiesz o życiu!”. Zirytowałam się. Przecież smarkacz ma niecałe siedem lat, dlaczego traktuje mnie z góry? Zaraz się jednak opanowałam.
- Wiesz, Well, myślę, że powinieneś wracać do ciotki Katarzyny. I tak idę do miasta, bo muszę kupić bilety do Charlettotwn, więc pójdziemy razem!
- Dobrze! – zerwał się z krzesła i podskakiwał niecierpliwie na podłodze.
Zrobiłam zdezorientowaną minę.
- Bo powiedziałaś „my”! – udzielił odpowiedzi na moje nieme pytanie – To znaczy, że nie będę wracał sam! A z tobą mogę iść nawet do szkoły!
Wzruszył mnie ten dowód zaufania. Uśmiechnęłam się i chwyciłam go pod pachy.
- Ale najpierw doprowadzimy cię do porządku, bo inaczej ciotka każe mnie wychłostać za to, że jesteś taki uniurany.
Kiedy umyłam mu dokładnie buzie i ręce („Czy naprawdę musisz dawać tyle mydła?”) oraz oczyściłam trochę ubranko („Hej, trzepiesz mnie, jakbym był dywanem! Jak myślisz, nadawałbym się na dywan?”), wzięłam go za rękę i wyprowadziłam ze Złotego Brzegu.
- Muszę tylko powiedzieć komuś, dokąd wychodzę. Poczekasz tu, dobrze, Well?
- Nie. Idę z tobą. Dokąd idziemy? Do Doliny? Idę.
Wzruszyłam ramionami. Skierowaliśmy się do Doliny Tęczy („Dlaczego wiszą tu te dzwonki?”, „Czy ta Biała Dama to straszy?”). Gdy wyłoniliśmy się zza drzew, ujrzałam taką oto scenę.
Moja mała Rilla („Dlaczego ona jest ubabrana na czerwono? I ma pióra we włosach?”) była przywiązana do starej brzozy grubymi sznurami i rozpaczliwie krzyczała. Niedaleko niej stał olbrzymi kociołek – jak dobrze, że Zuzanna z mamą jest akurat u Meredithów, nieźle by się dzieciakom dostało! – a wokół niego skakali Shirley i Karol, umazani na czerwona, w opaskach z kurzymi piórami. Nagle rozległ się typowy wojenny okrzyk indiański i do Doliny wpadła Peris i zaczęła strzelać do chłopców z łuku. Piekielnie zręcznie, zresztą. Uwolniła Rillę i obie dziewczęta chwyciły prowizoryczne łuki i poczęły szyć „strzałami”, czyli długimi sztywnymi trawkami, w Karola i Shirley’a. Chłopaki nie pozostały dłużne. Po prostu powietrze zaroiło się od strzał.
Zagwizdałam przeciągle. Cała czwórka opuściła łuki i spojrzała na mnie.
- Shirley, nikogo nie ma w domu i nie, nie wiem, kiedy wrócą. Ja idę kupić bilety na pociąg. Klucz jest tam, gdzie zawsze. Bawcie się dobrze! – i umknęłam, zanim posypałyby się pytania, co za dziecko stoi obok mnie.
- Po co ci bilety na pociąg? – i za nim zdołam udzielić dłuższego wyjaśnienia niż to, że jadę do teatru w Charlottetown, zadał kolejne pytanie - Zawsze się tak świetnie bawicie? Mnie nie pozwalają się tak bawić. Pewnego razu wziąłem patelnię i… - opowiadał Well wesoło, kiedy szliśmy w kierunku miasteczka.
Kroczyliśmy wolno po uroczych ścieżkach, a ja opowiadałam Wellowi o mijanych domach i ich mieszkańcach. W pewnym momencie na drogę wleciał jamnik, a wyraz jego oczu nie koniecznie można określić, jako „przyjazny”.
- O, Joy, spójrz! On wygląda zupełnie jak ciotka Katarzyna! – zawołał Well ze śmiechem.
- To nie ładnie tak mówić, Well – zaoponowałam, choć krztusiłam, aby się nie roześmiać.
- Myślisz, że on zna ciotkę Katarzynę i mógłby się obrazić? – przejął się chłopiec, ale na szczęście odpowiedź została mi oszczędzona, bo powietrze rozdał krzyk:
- Wilaaaaaard! Wilaaaard!
Spojrzałam na kobietę, biegnącą ku mnie i chłopcu. Była wysoka i szczupła. I cała brązowa. Oczy, włosy, suknia. Well miał rację z tym jamnikiem, przemknęło mi przez myśl.
- Willard! – ciotka Katarzyna uklęknęła przed chłopcem i zaczęła go obsypywać pocałunkami.
Nie wyglądała na złą ciotkę. Well też był raczej ucieszony z reakcji ciotki. Opierał się niby, ale troska kobiety sprawiała mu przyjemność.
- Pani Katarzyna, jak mniemam – wyciągnęłam rękę – Miło mi poznać. Well…ekhem… Willard opowiadał mi o pani.
- Panna – poprawiła mnie kobieta, a ja nagle spostrzegłam, że nie jest taka stara, jak mi się wydawało na początku. – Dziękuję za przyprowadzenie Willard. Jest on niesamowicie niezależny. I rozpuszczony.
- Jak dziadowski bicz? – podsunął usłużnie Well i objął ciotkę.
- Coś w tym guście – mruknęła ta – Jak mogę się pani odwdzięczyć, panno…?
- Blythe. Joyce Blythe. Ależ nie ma o czym mówić! Spędziliśmy razem bardzo miło czas – mrugnęłam do chłopca, a on radośnie mi odmrugnął. – To była czysta przyjemność.
- Nie pozwolę odejść pani z pustymi rękoma – powiedziała z uporem, o jaki nie podejrzewałoby się tej kobiety. I dlaczego, u licha, tak jej zależało na wynagrodzeniu mnie?
- To była sama przyjemność – powtórzyłam.
- Ciociu, czy ty wiesz, że tu mieszka pani Drew? Joy mi mówiła! - wtrącił się Well.
- Drew? – zainteresowała się ciotka Katarzyna. Już nigdy nie będę mogła myśleć o tej kobiecie inaczej, niż właśnie „ciotka Katarzyna”. – Alicja Drew?
Potwierdziłam skinieniem głowy.
- Och, Willard, musimy ją odwiedzić. To moja przyjaciółka – rzuciła wyjaśniająco – Na pewno zostaniemy u niej na kilka dni. Och, ale już kupiłam bilety na jutrzejszy pociąg do Charlottetown…
- Oddaj je, Joy. Ona właśnie szła je kupić – powiedział po prostu Well.
- Doskonały pomysł! Proszę je wziąć! Szkoda by było, żeby się zmarnowały – wyciągnęła ku mnie dwa bilety pociągowe.
Patrzyłam na nie, jak zaklęta. I nim się spostrzegłam, kobieta wcisnęła mi je do ręki. Na nic się zdały moje protesty.
- Och, bez przesady, Joy, należy ci się! – uśmiechnęła się ciotka Katarzyna – Nie każdy potrafi wytrwać tyle z moim Willardem.
- No wie ciocia! – oburzył się Well – Do zobaczenia, Joy. Odwiedź mnie w Montrealu.
- Montreal? – zdziwiłam się – To ty taki światowy chłopiec jesteś, Well?
Uściskałam go i jeszcze raz serdecznie podziękowałam jego opiekunce za bilety. Długo patrzyłam za dwójka osób, odchodzących powoli ścieżką. Well skakał wokół ciotki i cały czas trajkotał. Kochany malec. Złapał moje spojrzenie i posłał mi całusa. Odesłałam mu go z uśmiechem i pomachałam ostatni raz.
Westchnęłam i wróciłam do Złotego Brzegu. Zadzwoniłam do Lizzy, aby jej wszystko opowiedzieć i powiadomić o biletach na pociąg. Szczęśliwa, że wszyscy są już w domu i im opowiedziałam historię malca, który nas nawiedził. Mama raz po raz wybuchała śmiechem, a reszta jej wtórowała. Kiedy kładłam się spać, nie wiedziałam, że jutrzejszy dzień przyniesie jeszcze więcej niespodzianek niż dwa ostatnie. Uśmiechnęłam się sennie i zapadałam głęboko w objęcia Morfeusza.
-----------

cdn.

Wiki

Dziękuję Ci kochana marigold za dedykację!

Ten odcinek jest naprawdę "samowity"! Willard jest chłopcem rozbrajającym Wink

. Te jego pytania! Mam nadzieję, że spotkamy go jeszcze.
I już sobie wyobrażam co się stanie w następnej części. Marigold prooszę zamieszczaj następną część pamiętnika szybciutko, bo już jestem ciekawa daszych przygód Joy!
A i mam jeszcze pytanie! W twoim tłumaczeniu, marigold, był "Morał róży"? Bo w moim ta książka nazywała się "Moralność Róży". Jest trochę różnicy... Ciekawa sprawa Smile

!

Rilla

Znasz moją słabość do małych chłopców! Już uwielbiam małego Willarda... Wróć, Wella Mr. Green

Odcinek obfitujący w radosne wydarzenia, ze swoim kochanym, ciepłym klimatem, który tak mnie urzekł.
Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy! :*

Weny życzę Smile

PS. Oraz bardzo dziękuję za dedykację, polecając się na przyszłość Mr. Green

marigold

Och, dziewczęta jesteście zupełnie kochane! Smile

Nie wiem, jak mam Wam dziękować za to, że czytacie te moje wypociny!

Kolejna część jest niemal skończona... czeka tylko na ostatnie poprawki Wink

Jeszcze raz Wam gorąco dziękuję!

Holly

Rozwaliła mnie postać Zuzanny w poprzednich odcinkach Very Happy

Jesteś jedną z tych nielicznych osób, które w swoich fanfikach LMM potrafią oddać charakter postaci.
I cudownie, że nawiązałaś też do mojej kochanej Emilki Mr. Green

Patt

Dziekuję kochana Marigold za dedykację. Tak mi się ciepło zrobiło na sercu. Very Happy

Well to rozkoszny malec a i Joy ma podejscie do dzieć. Rozbrojiła mnie postac wrzeszczacej Rilli w niewoli u Indian. Very Happy

Czekam na dalszy ciag, wygląda obiecująco. Wink

marigold

Rilla

Cudowny odcinek, kochana Marigold! :*
Uśmiechnęłam się w duchu przy nawiązaniu do przygód Piotrusia Pana - to jedna z ukochanych lektur mojego dzieciństwa!
I uwielbiam Joy. Naprawdę. Odnajduję w niej wiele z samej siebie, dlatego też z taką przyjemnością czytam o jej przygodach! Smile

No ale zakończenie mnie powaliło Laughing

Wena życzę! :*

Patt

Marigold kochanie, bardzo podobał mi się sen Joy. Naprawde moim zdaniem to najlepszy odcinek, jaki dodtąd napisałaś.

Niech muza spyłwa jak najczęściej na Ciebie, abyś tworzyła jeszcze więcej takich pyszności literackich. Hmm, bom ja Łasuch Literacki. Very Happy

Gilbert

Opowiadanie bardzo zgrabnie napisane, nawet w kilku momentach uśmiechnąłem się do siebie, czytając choćby o Nibylandii. W tym punkcie całkowicie identyfikuję się z Lizzy - a może tylko brakuje mi właściwego kobietom zatapiania się w marzeniach Smile

Co do spraw czysto technicznych, to owszem, znalazło się kilka błędów, jednakże nie umniejszało to pozytywnych wrażeń czytelnika.

Pozdrawiam.

Lawenda

Marigold moja kochana dopiero teraz zauważyłam, że ty również piszesz Wink

Przecudowne opowiadanie. Pełne uroku i magi. Postać Joy świetna. Dziewczyny po prostu nie lubić się nie da Smile

A ten ostatni odcinek super. Zastanawiam się czy ze znajomości Joy i Willa coś wyniknie. Ale mam ku temu wielką nadzieję Mr. Green

Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy Wink

poz
Law

marigold

Dziękuję bardzo za wszystkie komentarze! Nawet nie wiecie, jaka jestem Wam wdzięczna za to, że czytacie te moje nieszczęsne teksty! Smile

Dzięuję Wam!

Gilbercie, cieszę się, że się podobało! Smile

Nad błędami ciągle pracuję... Wink

Kolejna część pojawi się z pewnym opuźnieniem. Nowa szkoła pochłanai niemal cały mój czas Very Happy

Ale pojawi się na pewno!

Dziękuję Wam raz jeszcze!

Wiki

Przepraszam, że komentuję twoje ostatnie opowiadanie dopiero teraz, ale dziś przeczytałam je sobie całe! Liz jest wspaniałą osóbką, a jej przygody są świetnie opisane!
Aaa i ostatnie zdanie pasuje niesamowicie do całego odcinka! Very Happy

marigold

I wrzucam kolejny odcinek. Powiem Wam szczerze, że niemal całą historię mam ułożoną w głowie, ale jak ją przelewam na papier staje się ona tak... sami widzicie. W następnym odcinku akcja stanie się bardziej żywa, mam nadzieję. Nie jestem zadowolona z tego odcinka, tak do końca zadowolona, ale coś musiałam zrobic z Joy, żeby... no, żeby nie powiedzieć za dużo Wink

Przepraszam, za wszystkie błędy i mimo wszytsko, życzę miłej lektury Smile

Dla Rilli, bez której ten odcinek nie ujrzałby światła dnia :***

23 czerwca 1909r.,
Charlottetown

Dzisiejszy dzień był tak piękny, że pani Linda powiedziała, że śniadanie zjemy na tarasie. Po tym, jak wczoraj pomyliła godziny przyjazdu naszego pociągu, dziś okazywała nam wręcz matczyną troskliwość.
- Zjedz jeszcze kawałek, Joy – zwróciła się do mnie, gdy odsunęłam od siebie talerzyk.
- Dziękuję, proszę pani. Pęknę, jak zjem jeszcze kawałek. Śniadanie było przepyszne – uśmiechnęłam się.
- Kochana jesteś. Elizabethy, dlaczego zjadłaś tak mało?
- Ciociu! – wykrzyknęła Liz, która uwielbiała, gdy starsza dama nazywała ją pieszczotliwym „Elizabethy” – Gdyby mama widziała, ile już zjadłam, niewątpliwie dostałaby apopleksji! Ona jest zdania, że prawdziwa dama powinna jeść tyle, co ptaszek.
- Twoja matka i te jej metody wychowawcze! – pani Linda pokręciła głową z dezaprobatą – Zagłodziłaby was, gdyby nagle wpadło jej do głowy, że dzieci powinny jeść tyle, co kanarki! Co wam się śniło? – zmieniła nagle temat. Lizzy ostrzegała mnie przed takimi zwrotami w rozmowie, ale te wciąż skutecznie wybijały mnie z racjonalnego myślenia.
- Podobno to, co się śni w nowym miejscu, zawsze się spełnia – wyjaśniła kobieta, strzepując okruszki z chleba.
Niemal zachłysnęłam się herbatą, którą powoli sączyłam. Zaczęłam kaszleć i dopiero klepanie po plecach mi pomogło.
- Spełnia? – powtórzyłam, myśląc o moim zwariowanym śnie.
- Oczywiście – pani Lindzie zaświeciły się oczy – A co ci się śniło, Joy?
- Nie pamiętam… – skłamałam. Nie chciałam wysłuchiwać kpin na temat tego, co wytwarza moja podświadomość w chwilach, gdy jej nie kontroluję.
- Och – zawiodła się kobieta. Jak na taką damą, pani Linda nieustannie wietrzy jakiś skandalik, którym mogłaby się delektować. Nawet jeśli by to było tylko marzenie senne. – A tobie, Elizabethy? – zapytała z nadzieją.
- Całe… nic – roześmiała się Liz – Coś mi się tam kołacze w pamięci, ale nie pamiętam. Rzadko kiedy pamiętam sny, ja tak już mam po prostu.
- Nie powtarzaj cały czas „po prostu”, to nieelegancko – skarciła ją ciotka, a ja już wiedziałam, czemu Liz tak bardzo pilnuje się, gdy coś mówi.
- Wstawaj, Joy! Idziemy się przygotować! – Liz zignorowała ciotkę i pociągnęłam mnie za rękę – Śniadanie palce lizać, ciociu! – krzyknęła już na schodach. – Pomożesz mi wybrać sukienkę – dodała i pchnęła drzwi jej sypialni.
Aż otworzyłam buzię ze zdziwienia.
- Zdążyłaś zrobić taki bałagan przez godzinę?! – krzyknęłam, rozglądając się po pokoju, teraz w całości zawalonym sukienkami, wstążkami, butami i dodatkami. – I jak udało ci się przywieźć tyle rzeczy?! – dorzuciłam na wspomnienie niewielkiej walizki Liz.
Wzruszyła ramionami.
- Jakoś…
Zanim zdążyłam skomentować tą elokwentną wypowiedź, Lizzy zapytała:
- Tą niebieską muślinową w paski czy tą różową z falbanami? – uniosła dwie sukienki do góry, aby nie było wątpliwości, o których mówi.
- Eeee… - zawahałam się, próbując na szybko wymyślić logiczną wymówkę, dzięki której nie musiałabym towarzyszyć przyjaciółce w przygotowaniach, które prawdopodobnie – nie, które na pewno – chwile potrwają. Jednak wyobraźnia mnie zawiodła – Wiesz, co? Też się pójdę ubrać, przyjdź, jak skończysz – i wybiegłam z pokoju, zanim Liz zdążył mrugnąć.
Pierwszy raz podziękowałam w myśli pani Lindzie za to, że nas obdarzyła osobnymi pokojami. Spojrzałam na wielki zegar i z uśmiechem spostrzegłam, że wskazywał 9:30, czyli jeszcze dwie godziny do umówionego spotkania. Wyciągnęłam więc z walizki książkę, usiadłam wygodnie na szerokim parapecie wyłożonym poduszkami i zaczęłam czytać. Po chwili świat poza kartami książki przestał dla mnie istnieć.
- Joy? Joy?! Joyce Blythe! Dlaczego jesteś jeszcze niegotowa?! – Lizzy wparowała do mojego pokoju, wyrywając mi z dłoni książkę.
- Spokojnie, jest masa czasu jeszcze… - rzekłam, próbując odebrać od niej moją własność.
- Co ty wygadujesz?! Masz 15 minut!
- Jak to? – zdziwiłam się autentycznie – Ale spójrz na zeg… - urwałam, bo spostrzegłam, że zegar nadal wskazywał 9:30. Nadal!
- Liz! – jęknęłam – Daj mi chwilę…
- A co ty robiłaś przez ten cały czas?
- Och, czytałam… - wymruczałam, otwierając szafę i w pośpiechu wyrzucając z niej te nieliczne sukienki, które zabrałam.
- Czytałaś? A co?
- Książkę, słońce, książkę… - odparłam, ubierając białą sukienkę w drobne zielone kwiatuszki, z zieloną taśmą w talii.
- Tak? A jaką? – pytała Liz nadal niefrasobliwie, huśtając się na piętach.
- Lizzy, błagam, co ty prywatny detektyw?
- Być może – uśmiechnęła się przekornie – No, och, już dobrze. Dobrze. Daję ci dziesięć minut!
- Uwielbiam cię! – krzyknęłam, naciągając pończochę na lewą nogę.
- Wiem – rzuciła z uśmiechem i zniknęła za drzwiami, powiewając różowymi falbankami.
Narzucając sobie jeszcze większe tempo, z szybkością wichru ubrałam drugą pończochę, wyszukałam odpowiednie buty i zasiadłam za lustrem, by zrobić coś z włosami. Nie było czasu na finezyjne fryzury! Przeczesałam je kilkakrotnie tak, by lśniącą falą spływały na ramiona – przynajmniej takie było zamierzenie, nie do końca jednak wyszło.
- A co tam! – mruknęłam do siebie. Złapałam leżący na łóżku kapelusz z szerokim rondem i ciemnozieloną wstążką, nacisnęłam na głowę i wypadłam z pokoju.
Po chwili siedziałyśmy w samochodzie Willa i mknęliśmy przez ulice stolicy Wyspy Księcia Edwarda.
- Wyglądacie zjawiskowo – zapewnił nas gorąco ten młody człowiek bez nazwiska.
- „Dziękujemy, to miłe z twej strony”, tak powiadają grzeczne matrony – odparłam wesoło, bo do głowy wpadł mi szaleńczy pomysł.
- Joy, co ty za głupoty gadasz?
- Wierszem mówić będę, a może magię poezji posiędę… - poluzowałam wstążkę w pasie.
- Posiądę – poprawili mnie jednocześnie Will i Lizzy.
- Sami spróbujcie, jak to takie proste, a zobaczycie… - zastanowiłam się chwilę, po czym dodałam szybko – że was przerosnę!
Roześmiałam się. Will przewrócił oczami. Lizzy teatralnie westchnęła. Stanowiliśmy zgrane trio.
- Moja siostra tak czyniła, jak była mała, widocznie na mnie ta sama moc zadziałała – dorzuciłam uprzejmie.
- Och, więc masz siostrę! – uśmiechnął się Will. – A jakieś inne rodzeństwo?
- „Siedmioro jest nas, panie." – odparłam cytatem – I mamy jeszcze psa na stanie.
- To było dziwne – zawyrokowała Liz, na co w odpowiedzi pokazałam jej język.
- Wordsworth? – chłopak uniósł brwi.
- Znasz go na wyrywki? – byłam tak zaskoczona, że aż zapomniałam zrymować.
- Oczywiście. Lubisz go?
- Lubię? Kpisz czy o drogę pytasz? Ja go kocham!
Will pokiwał głową.
- A ty, Lizzy?
- Co ja? – moja przyjaciółka demonstracyjnie odwróciła głowę od okna i spojrzała na chłopaka. Nie znosiła, gdy zsuwano ją na margines.
- Masz rodzeństwo?
Kiwnęła głową z lekkim uśmiechem.
- Mmm… a lubisz Wordswortha?
Tym razem pokręciła złotym łebkiem.
- A co lubisz? – ciągnął zbity z pantałyku.
- Emilię Starr – oznajmiła łaskawie.
Uważnie obserwowałam reakcję chłopaka, ale zdziwiła mnie wysoce. Najpierw zamrugał kilkakrotnie, potem zaciął usta i wbił wzrok w ulicę. Atmosfera w pojeździe zrobiła się nagle tak gęsta, że można by ją krajać i rozsmarowywać po chlebie. Wymieniłyśmy z Lizzy zaskoczone spojrzenia, ale żadna z nas się nie odezwała. W takiej ciszy przejechaliśmy resztę drogi.
Zatrzymaliśmy się dopiero przed budynkiem, który wyglądał jakby był zbudowany z samego szkła, srebra i światła. Wytężyłam wzrok, ale nie mogłam spostrzec, co znajduje się w środku, ponieważ oślepiało mnie słońce.
- Co to za miejsce? – wydusiła Lizzy, osłaniając oczy daszkiem z dłoni.
- No więc pomyślałem, że żeby wynagrodzić wam wczorajsze wydarzenia, muszę pokazać wam coś, co jest niemal tak piękne jak wy – uśmiechnął się chłopak, jakby wcześniej nic się nie stało.
- Och, czyli co to?! – zawołałam podekscytowana jak dziecko, gładko przełykając komplement.
- Zapraszam do środka – Will ukłonił się i wskazał gestem na drzwi. Dopadłyśmy z Lizzy do nich równocześnie, nawet nie czekając na naszego przewodnika pchnęłyśmy je i znalazłyśmy się w środku. Odebrało mi mowę z zachwytu. Stałam rozglądając się dokoła i wdychając oszałamiający zapach.
- To jedna z najsłynniejszych oranżerii w Kanadzie. Mają tu każdy kwiat, jaki człowiek powinien zobaczyć w swoim życiu oraz dużo więcej – rzucił Will z udawanym lekceważeniem – Podoba się?
Rzuciłam się mu na szyję i pocałowałam w policzek. Zrobiłam to niemal nieświadomie, czując się, jakbym znalazła się w jakiejś magicznej krainie. Szybko pociągnęłam jego i Liz za rękę.
- Chodźcie, chcę zobaczyć wszystko!
Spędziliśmy tu dwie godziny, podczas których biegałyśmy z Lizzy od kwiatka do kwiatka, a Will rzucał od czasu do czasu nazwę, co bardziej niesamowitego tworu natury. Potem chłopak zabrał nas do restauracji, w której pozwolił nam wybrać dania o bardzo zabawnych nazwach i jeszcze zabawniejszym wyglądzie. Następnie był pokaz latarni magicznej, na którym śmiałam się tak głośno, że ludzie obracali się, by popatrzeć, co to za niewychowana pannica. Jednak miałam ich daleko w nosie, zresztą, jakie znaczenie miało dla mnie oburzenie statecznych matron, jeżeli zarówno Will, jak i Liz mieli doskonały ubaw z mojej głośnej radości. Jednak dzień powoli chylił się ku końcowi i zaczynał zapadać zmrok, więc żebyśmy się rozgrzały, Will zaproponował gorąco czekoladę. Rzecz jasna przyjęłyśmy to z radością.
- To nie koniec, moje panie. Czeka na was jeszcze gwiazda wieczoru – Will z tajemniczą miną otworzył przede mną drzwi samochodu.
- Mam nadzieję, że to nie będzie… - zaczęła Liz, odwiązując tasiemkę kapelusza i kładąc go sobie na kolanach.
- Ciiii… - Will położył palec na ustach – To ostatnia niespodzianka. Gwiazda wieczoru – powtórzył.
Mknęliśmy przez ciemniejące ulice Charlottetown, a moje myśli krążyły wokół dnia dzisiejszego. Czułam się taka szczęśliwa, że aż się bałam – paradoksalnie. Bo czyż bogowie nie są zazdrośni, kiedy śmiertelnicy są zbyt szczęśliwi? Na moją radość składało się wiele czynników: piękne widoki, smaczne jedzenie (tak, to takie materialne, ale tak!) i to, że tak dobrze czuję się w towarzystwie Willa… och, i Lizzy naturalnie też… ale to takie inne uczucie, coś jakby… mił…
- Jesteśmy na miejscu – Will wdarł się brutalnie w moje rozmyślania.
Wysiadłam z samochodu i rozglądnęłam się. Byliśmy w porcie. Pachniało silnie solą i rybami, a szum zatoki był wyjątkowo intensywny. Zakręciło mi się w głowie i przypomniało mi się zdarzenie sprzed dziewięciu lat. Razem z chłopakami i bliźniaczkami byliśmy wtedy na plaży. Całe moje rodzeństwo doskonale radziło sobie w wodzie, więc razem popłynęliśmy do niewielkich skał, oddalonych od brzegu o jakieś pół mili. Tam w jednej z jaskiń bawiliśmy się w piratów przez kilka godzin. Potem Jim, Walter, Nan i Di odpłynęli, a ja siedziałam wymyślając sobie romantyczne historie o tym miejscu. Nagle zauważyłam, że poziom wody się podnosi. Szybko, bardzo szybko. Zaczęłam rozpaczliwie wzywać pomocy, ale mój krzyk odbijał się od ścian jaskini. Woda sięgało mi już do szyi, gdy zauważyłam niewielki otwór. Rzuciłam się w jego stronę i zanurkowałam. Przepłynęłam kilka metrów pod woda i oszalała ze strachu wydostałam się na powierzchnię, z dala od strasznych skał. Tam od razu tata wciągnął mnie do łodzi, ale od tamtego dnia panicznie bałam się wody…
- O nie… - jęknęła Lizzy, kiedy zobaczyła, że zaczynam ciężko oddychać. – Spokojnie, Mała…
- No, dziewczęta! Zapraszam was na podróż „Gwiazdą wieczoru”. Zobaczycie, jak pięknie wyglądają światła na Wyspie Księ… - spostrzegł nagle, co się ze mną dzieje – Joy? Joy?!
Stanęłam prosto i żeby nie zobaczył, że ręce mi się trzęsą oparłam je na biodrach.
- Co… - zaczęłam, ale musiałam odchrząknąć, bo głos mi drżał. Spróbowałam ponownie, teraz już bardziej dziarskim tonem – Co tak się patrzycie? Zapomniałam umyć uszu?
- Nie, myślałem… - Will zlustrował mnie spojrzeniem – że coś ci jest.
Uśmiechnęłam się ciepło.
- Dziękuję za troskę. Każdą panną się tak przejmujesz? – zażartowałam.
Chłopak zamiast się odciąć, odwrócił się nagle ku zatoce, a ja poczułam, jak moje serce otula taka różowa mgiełka. Bliskość zatoki dość skutecznie jednak stłumiła wszelkie inne uczucia, strach wysuwając na pierwsze miejsce.
- To idziemy? – zadał zasadnicze pytanie Will.
- Oczywiście! Ku spełnieniu mego wczorajszego snu!
- Joy, co ty robisz, wariatko?! – warknęła mi Liz do ucha – Przecież boisz się wody! Dostajesz mdłości, jak stoisz na brzegu głębszej kałuży! A to jest zatoka! Bardzo głęboka! – uświadamiała mnie.
- Będzie dobrze, zobaczysz.
Will z uśmiechem podał nam ramię. Ujęłam go pod prawe, Liz pod lewe i ruszyliśmy ku łodzi, świecącej jasnymi światłami na tle ciemnego nieba i ciemnej wody. Na pokładzie znajdowali się już ludzie, którzy z gracją przechadzali się od burty do burty, bądź tańczyli w rytm muzyki, wygrywanej przez orkiestrę. Ja bynajmniej nie byłam w nastroju do rozrywki. Każdy krok sprawiał, że w głowie co raz głośniej rozbrzmiewał mi mój własny krzyk, krzyk przerażonego dziecka, spotęgowany przez ściany jaskini i tafle wody. Na skórze niemal czułam szczypiące zimno morskiej wody, a nozdrza miałam przepełnione zapachem soli.
Powoli zbliżamy się do statku. Oddychaj, dziewczyno. Nie daj po sobie poznać, że ze strachu prawie nie możesz myśleć.
Jesteśmy już na trapie. Boże, woda z obu stron! Zimna, bardzo zimna i głęboka!
Już lepiej. Pokład. Mniej więcej stały grunt. Tylko dlaczego wciąż słychać szum fal tak intensywnie?
Szybko podeszłam do burty i chwyciłam się jej kurczowo.
- Joy – miękko zawołał Will – wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha… Może nie powinniśmy płynąć…
W tym momencie przyszło najgorsze. Wyjątkowo silna fala uderzyła o burtę i rozbiła się o nią z sykiem. Spojrzałam w ciemne odmęty. Kilka kropel chlapnęło mi na twarz i wrzasnęłam spanikowana. Przerażenie odebrało mi resztki racjonalnego myślenia. Wpatrywałam się w fale jak zahipnotyzowana…Widziałam tylko wodę, czułam tylko jej zimno, słyszałam tylko jej chlupot. Nie byłam zdolna do jakiegokolwiek ruchu – tak jak mysz, przed którą nagle znalazł się wąż, która nie ucieka i tylko wpatruje się w zabójcę. Moja panika rosła, przepełniała mnie, rządziła mną. Cały czas krzyczałam, a ludzie tłoczyli się wokół mnie.
- Woda, woda! Ona jest wszędzie! – powtarzałam, jak wtedy, gdy tata wyciągnął mnie z lodowatej toni.
- Joy! – to Lizzy ciągnęła mnie za rękę, ale ja przebywałam jakby w innym świecie. W świecie, w którym zewsząd otaczała mnie woda.
Nagle przed oczami zawirowały mi czarne plamy. Zaczęłam się trząść, potknęłam się i wpadłam na burtę z taką siłą, że kapelusz zerwał mi się z głowy i dostał się do wody. Jego widok na czarnej tafli przepełnił czarę. Zemdlona osunęłam się na bok – jednak nie znalazłam oparcia. Przekoziołkowałam przez burtę i wpadłam w ciemną toń.
To był mój koniec.
Ogarnęło mnie zimno...
Ogarnęła mnie ciemność...
Znowu, psiakość.