Jan Piwnik, czyli Major Ponury

Kasika

Ja go poznałam po tym, jak na jakimś rajdzie harcerskim ktoś zaśpiewał tę piosenkę:
[link widoczny dla zalogowanych]

Urzekła mnie od pierwszego usłyszenia, szczególnie końcówka:

Pozdrówcie ode mnie Świętokrzyskie góry
- szepnął i skonał Major Ponury

Skonał i odszedł, by odnaleźć swe góry
serca bohater Major Ponury

Dla mnie, jako dla kompletnie szalonej fanatyczki gór nie mogli go lepiej w tej piosence przedstawić Mr. Green

A oto co mówi o nim strona [link widoczny dla zalogowanych] :

Mjr art. rez. Jan Piwnik, ps. „Ponury", „Donat", ur. 31 sierpnia 1912 r. we wsi Janowice, pow. opatowski, syn Jana, rolnika, i Zofii Kłonica. W 1924r. został przyjęty do drugiej klasy Gimnazjum Państwowego im. Chreptowicza w Ostrowcu, które ukończył w 1932 r. otrzymując świadectwo dojrzałości. Od 11 sierpnia 1932 do 23 czerwca 1933 r. był w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i przeniesiony na praktykę do 10 Pułku Artylerii Ciężkiej (7 bateria), 20 września do rezerwy. Mianowany do stopnia podporucznika z dn. l stycznia 1935 r. Następnie wstąpił do Policji Państwowej i w 1938 r. ukończył szkołę oficerów rezerwy policji w Golędzinowie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził kompanią w składzie zmotoryzowanego batalionu policji, m.in. w obronie rzeki Pilicy i na jego czele 23 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Przez Węgry, Jugosławię i Włochy dotarł 11 listopada do Francji, gdzie został przydzielony do 4 Pułku Artylerii Ciężkiej 4 DR
Po kapitulacji Francji, w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Tam w 4 dywizjonie artylerii lekkiej IV Brygady Kadrowej Strzelców, a później w I Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej. W październiku 1940 r. zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w zakresie dywersji został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu N W 10 października 1941 r.
Od grudnia 1941 do 9 kwietnia 1942 r. pełnił funkcję szefa odbioru w Komórce Przerzutów Powietrznych „Syrena" Komendy Głównej AK. Przewidziany na dowódcę ochrony Delegata Rządu. Na własną prośbę, 15 maja otrzymał przydział do organizacji dywersyjnej „Wachlarz" jako dowódca II odcinka, z głównym kierunkiem działania na Kijów i Charków, obejmującym swoim zasięgiem tereny woj. wołyńskiego i dalej na wschód. Po krótkim rekonesansowym wypadzie na Wołyń i Ukrainę, w drugiej połowie czerwca 1942 r. wyjechał ostatecznie z Warszawy do Równego. W lipcu wraz ze swoim zastępcą por. „Czarką" (Jan Rogowski) został aresztowany w Zwiahlu, skąd po kilku tygodniach, dzięki pomocy współtowarzyszy niedoli udało mu się uciec. Po dotarciu do Korca (dr Haduch), wobec skrajnego wyczerpania umieszczono go w majątku Tarnopolskich, gdzie ciężko rozchorował się na czerwonkę. Po wyzdrowieniu przystąpił do pracy, lecz na jego miejsce wyznaczono por.„Klona" (Tadeusz Klimowski) jako dowódcę II Odcinka. Wobec niemożności sprawowania swojej funkcji, w końcu września po wielu perypetiach, przedostał się do Warszawy.
31 grudnia mianowany przez gen. „Grota" (Stefan Rowecki) dowódcą akcji mającej za zadanie uwolnienia z więzienia w Pińsku żołnierzy „Wachlarza". Udaną akcję przeprowadził 18 stycznia 1943 r., uwolnionych więźniów przetransportowano do Warszawy. Za wykonanie jej 3 lutego odznaczony Virtuti Militari 5 ki. Po rozwiązaniu „Wachlarza" przydzielony do Kedywu KG AK, gdzie był m.in. instruktorem w szkole dywersji „Zagajnik", od 4 czerwca szefem Kedywu Okręgu AK Kielce i równocześnie dowódcą „Zgrupowań Partyzanckich AK Ponury", których stan przeciętnie wynosił około 350 żołnierzy.
W nocy z 2/3 lipca zgrupowanie dokonało dywersji na dwa niemieckie pociągi pomiędzy stacjami Suchedniów i Łączną przy stracie jednego zabitego partyzanta. 12 lipca 1943 r. Niemcy w odwet za akcje na pociągi dokonali pierwszej pacyfikacji wsi Michniów. W odpowiedzi na to partyzanci urządzili zasadzkę na pociąg osobowy jadący ze Skarżyska do Kielc przy bloku kolejowym Podłazie w pobliżu Michniowa Zatrzymany pociąg ostrzelano, po opanowaniu wagonów wybito prawie wszystkich Niemców. O świcie 13 lipca Niemcy ponownie otoczyli Michniów i całkowicie go spalili, a także zamordowali znajdujące się tam osoby. Łącznie zginęło w Michniowie 204 mieszkańców. Obława niemiecka zorganizowana 19 lipca na rejon obozowiska partyzanckiego na Wykusie nie odniosła spodziewanych rezultatów, gdyż „Ponury" poinformowany o szykującej się obławie przeszedł w Lasy Starachowickie, a następnie na początku sierpnia w Lasy Osieczyńskie. 4 września w godzinach południowych por. „Robot" opanował stację kolejową Wólka Plebańska i po przyjeździe pociągu z Koluszek do Rozwadowa, zaatakowano go. Zdobyto broń, amunicję i oporządzenie.
Celem wręczenia sztandaru wyznaczył koncentrację wszystkich zgrupowań na Wykusie na 16 września 1943. Wobec meldunków o szykującej się obławie niemieckiej przesunął oddziały do lasów w Barwinku. Jednak o świcie 16 września nieprzyjaciel zaatakował. Walka trwała do zmroku. Kolejno oderwały się od wroga i po trzech dniach spotkały się na Łysicy w Górach Świętokrzyskich. Przesunął się w rejon lasów nadleśnictwa Samsonów. 4 października ponownie zgrupowania rozdzielił, sam z drużyną ochronną udał się do wsi Rejów pod Skarżyskiem i zakwaterował się w młynie Władysława Cioka, gdzie 7 października miał przybyć płk „Nil" (August Emil Fieldorf), szef Kedywu KG AK.
Brał udział w składzie Wojskowego Sądu Specjalnego w sprawie por. „Lecha" (Józef Świda), dowódcy Zgrupowania Nadniemeńskiego. Od 1 maja był dowódcą VII baonu 77 pp AK Okręgu Nowogródek, który w szczytowym okresie liczył ok. 800 żołnierzy. Dowodził 29 kwietnia nieudaną akcją opanowania Szczuczyna. Do ważniejszych akcji bojowych baonu należy zaliczyć zdobycie niemieckich punktów obrony w Wasiliszkach i Skrzybowcach (maj) oraz w Juchnowiczach i pokonanie niemieckiej odsieczy z Nowego Dworu do Juchnowicz 8 czerwca. Poległ 16 czerwca 1944 r. podczas udanego natarcia na niemiecki stiitzpunkt w Jewłaszach, pochowany został w Wawiórce koło Lidy. Pośmiertnie mianowany do stopnia majora. Odznaczony Virtuti Militari 4 kl. i 5 kl. Po wojnie był zajadle atakowany przez władze komunistyczne, m.in. za likwidację części bandyckiego oddziału Gwardii Ludowej "Tanka" (Zenon Kołodziejski) w dniu 8 grudnia 1943 r. Również zaciekle walczono z jego legendą która powstała na Kielecczyźnie jeszcze wiatach okupacji niemieckiej. 17 września 1987 r., po osiemnastu latach starań, prochy majora zostały sprowadzone z Nowogródczyzny w rodzinne Góry Świętokrzyskie, złożone na wieczny spoczynek 12 czerwca 1988 r. w klasztorze oo. Cystersów w Wąchocku.

Co ciekawe, przed śmiercią podobno udało mu się wyszeptać do lekarza, który się przy nim znajdował takie słowa:
Powiedz żonie i rodzicom, że ich bardzo kochałem, i że umieram jako Polak... I pozdrówcie Góry Świętokrzyskie...

Kolejną ciekawostką jest życiorys jego żony, Emilii, chyba jeszcze bardziej tragiczny. Jednak nie będę tutaj się rozwodzić, ciekawych odsyłam do [link widoczny dla zalogowanych] lub [link widoczny dla zalogowanych] tudzież do szukania informacji we własnym zakresie Mr. Green

Meggi

Ja także poznałam go po tej piosence. Pamiętam, że jak byliśmy na obozie w zeszłym roku, to harcerze z Łodzi to śpiewali:)

newdiabolo

Kocham go ! <3
Też go poznałam po tej piosence. Umiem ją na pamięć. Jest smutna, uwielbiam ją śpiewać....

Kasika

Kiedyś na spotkaniu forumowym sobie ją zaśpiewamy Mr. Green

Waldi

Ponury urodził się i działał konspiracyjnie w moich okolicach, postać znałem już będąc małym szkrabem a piosenkę znam dopiero od wstąpienia do harcerstwa, uwielbiam zarówno postać jak i piosenkę
Smile