Mistrz i Małgorzata

Lisa_56

Michaił Bułhakow zaczął pisać Mistrza i Małgorzatę w 1928 roku, ukończył w roku 1940, na kilkanaście dni przed śmiercią. Książka ukazała się w druku po 40 latach i rzecz niespotykana - natychmiast stała się światowym bestsellerem! Do dzisiaj i śmiech, i łzy towarzyszą lekturze Mistrza i Małgorzaty. Bułhakow opisał świat sobie współczesny szyderczo i bez litości, nie pozostawiając czytelnikom szczególnej nadziei; na pociechę zostawił obietnicę, że "rękopisy nie płoną", że człowiek jest, a może raczej bywa - dobry. Nawet szatan w Mistrzu i Małgorzacie okazuje się w końcu przyzwoitym facetem. W Polsce powieść Bułhakowa niezmiennie cieszy się ogromnym powodzeniem. W rankingu czytelników i ekspertów "Rzeczypospolitej" w 1999 roku została uznana za największą powieść XX wieku.

Motto utworu pochodzi z Fausta Goethego i brzmi:

Joanna Anna

Przyznam się, że nie czytałam, chyba powinnam przeczytać, bo to klasyka.

Lisa_56 · Wysłany: Czw 3:05, 24 Mar 2011 Temat postu:

Zabierz się za nią koniecznie, to cudo, nie książka.

Wiki · Wysłany: Czw 16:44, 24 Mar 2011 Temat postu:

Książka jest genialna. Chyba tyle wystarczy powiedzieć. Ma w sobie jedną z tych rodzajów specyficznej literackiej atmosfery - wystarczy przeczytać fragment, żeby wiedzieć, że to Bułhakow i Mistrz... . Tamten świat został przez Michaiła Bułhakowa przedstawiony jaki był - obraz Moskwy tamtych lat nie pozostawia złudzeń. Kolejne zdarzenia to aluzje do życia wtedy, obraz ustroju komunistycznego.
Polecam bardzo wydanie z zaznaczeniem ingerencji sowieckiej cenzury!

- Więc kimże w końcu jesteś?

- Jam częścią tej siły,
Która wiecznie zła pragnąc,
Wiecznie czyni dobro.

J.W Goethe - Faust

Joanna Anna

Jakoś nie mogę się zabrać-nie wiem dlaczego.

Biedroneczka

"– Черти б меня взяли!
– Черти чтоб взяли? А что ж, это можно!"

"– Это водка? – слабо спросила Маргарита.(...)
– Помилуйте, королева, – прохрипел он, – разве я позволил бы себе налить даме водки? Это чистый спирт!"

Michaił Bułhakow, mój Pan i Mistrz, ustępuje miejsca jedynie Camusowi, który jednak zawładnął moim sercem całkowicie. Michaił zmarł 10 marca 1940 roku, ja urodziłam się 54 lata po jego śmierci, dokładnie tego samego dnia i miesiąca. Uważam to za znak. Musiałam go pokochać!
Do "Mistrza i Małgorzaty" miałam pięć podejść i zmusiłam się do przeczytania dopiero na potrzeby lekcji polskiego. Był weekend, usiadłam na łóżku, na szafce obok postawiłam kubek z herbatką, zaczęłam pierwszy rozdział i zakochałam się. Czytałam całą noc! Do szkoły szłam nieprzytomna, a w czytaniu zrobiłam sobie tylko raz przerwę, by zadzwonić do przyjaciółki i niemal płacząc z radości, dziękować jej, że polecała mi tak uporczywie Bułhakowa. Do dziś pamiętam gęsią skórkę, włosy stojące dęba i mrowienie w kręgosłupie, kiedy pojawił się Woland, a ja nie wiedziałam kim jest, choć się domyślałam. W scenie, kiedy głowa Berlioza toczy się po bruku, przyznaję, że moja wyobraźnia zadziałała zbyt mocno. Uwielbiam scenę, gdy Mistrz spotyka Malgorzatę, która niesie kwiaty. Ma ona tak duży ładunek emocji, ale nie narzuca nam ich, jest subtelna, eteryczna.
Pokochałam Wolanda, którego bałam się początkowo. Pokochałam go za to, że jest bardziej ludzki od Boga. Wolanda który nie kusi do złego, a zachowuje odwieczny ład świata. Cała jego świta jest urocza. Pamiętam, że na lekcji musiałam wygłosić referat, dlaczego mają oni (Hella i Azazello) rude włosy, a że sama mam rudawe, zrobiłam to z dumą, że mam te diabelski, judaszowy kolor.
Co mogę jeszcze powiedzieć? Zastanawiam się często nad postawą Mistrza, dlaczego zgłosił się do szpitala psychiatrycznego? Chciał pomóc sobie, Małgorzacie? Chciał uciec, czy uważał się za chorego?

Michaił Bułhakow jest dla mnie Mistrzem! Smile

"Рукописи не горят."

Wiki

Rilla

Och, uwielbiam tę książkę! Genialnie napisana - ze wspaniałymi kreacjami bohaterów: szczególnie Mistrza. W dodatku przeplatanie rozdziałów fragmentami powieści o Piłacie i Jeszui... Cudowne!