Przyślę Panu list i klucz - Spotkanie literackie nr. 1.

Wiki

Z wielką satysfakcją otwieram Pierwsze Spotkanie Literackie na naszym forum. Dziś pod czujne oko obserwatorów bierzemy książkę Marii Pruszkowskiej - Przyślę Panu list i Klucz. Na co więc czekać?! Zaczynamy!

Książkę tę ofiarowuję maniakom czytania

No, no poczułam się tu traktowana bardzo osobiście i personalnie Smile

. Zresztą pewnie jak większość z Was. Cóż - Maria Pruszkowska już na samym początku poruszyła jakąś nutę, która każe własnie Nam – maniakom książkowym, zagłębiać się w opowieść dalej i dalej. Podczas tej podróży znalazłam przede wszystkim mnóstwo uciechy! Bo jak tu się nie uśmiechać, gdy na samym początku autorka nawiązuje do jednego z Tych Twoich Pisarzy. A nawiązuje do niego wciąż i wciąż.
Jakaż pyszna jest historyka, gdy siostry uczyły się Trylogii prawie że na pamięć, by zagiąć niepoprawnego wujka – Sienkiewiczologa!
Książka jest w swoim rodzaju przepełniona ciepłem, dobrocią. Jest opowieścią snutą z przymrużeniem oka, bazującą na setkach książkowych historyjek.
Można ją połknąć, można i czytać po rozdziale, by posmakować atmosfery tej opowiastki.
Książka też sprawiła, że mam ochotę na wymienione w niej powieści. Chociażby na Trędowatą – Mniszkówny – już wyobrażam sobie uciechę podczas czytania jej jako parodii! (A jedną z moich ulubionych historii z Przyślę panu... jest podróż pociągiem podczas czytania Trędowatej i tego następstwa!) czyli...:

— Stefcia umarła — odpowiedziałam dzwoniąc zębami o szklankę.
(...)
— Bój się Boga! To Stefcia z tobą jechała?
— Jechała i nie jechała — odpowiedziałam bo nie wiedziałam, jak inaczej odpowiedzieć.
— Dlaczego nic nie pisaliście, że Stefcia chora? Dlaczego będąc chora wyjechała do Zakopanego? Gdzie jest jej ciało? — zaczęła zadawać pytania jednym tchem.
Tu zdębiałam, bo zrozumiałam, że zaszło zasadnicze nieporozumienie i przerwałam dalszą litanię pytań.
— Mamuś! Ty mówisz o Stefci Wiszkównie, a ja o Stefci Rudeckiej. To Stefcia Rudecka umarła.
— Więc czego tak ryczysz? I co to za Stefcia Rudecka?
Trędowata — szepnęłam dziwnie jakoś speszona.

Ale Przyślę panu... to nie tylko opowieść o samych ksiażkach, albo w ogóle to nie jest opowieść o książkach, ale o tym jak książki kierowały życiem dziewczynek. Bo przecież skąd by im przyszedł pomysł zorganizowania teatru amatorskiego, w którym wśród żywych obrazów pojawiały się takie kwiatki:

Nauczycielka psychologii też się obraziła. Alinie zabrakło konceptu na Psychologię, więc po prostu wyrysowała na tekturze dwa wielkie psy, wycięła je i pomalowała. Ogony tych psów związała na misterny węzeł, w który wetknęła wielką kartkę z napisem: „chologia”. Taki to miał być rebus. A szczekałam za kulisami — ja.
Very Happy

Niesamowicie mnie ciekawi jedna sprawa – ile w książce jest doświadczeń własnych, jaka część to autobiografia, a jaka część zmyślona historia? Jak Wy myślicie?
Na razie zadając to jedno pytanie tylko proszę o odpowiedź na nie i podzielenie się swoją opinią o tej jakże ksiązkowej książce!!!

Joanna Anna

Książka mnie wciągnęła, przeczytałam bardzo szybko. Mam troszkę powiem szczerze mieszane odczucia. Z jednej strony to ujęło mnie przeżywanie przygód książkowym bohaterów. Z drugiej to troszkę to mi się wydaje takie infantylne. W tym sensie, że te dziewczyny w sumie żyły nie swoim życiem, tylko książkowym bohaterów. Oczywiście-to nie jest jakiś szkodliwy nałóg, ale trzeba jednak żyć realiami, a nie fikcją.

Wiki

Może i tak, ale jest to opisane z taką dozą humoru, że czyta się wszystko z przymrużeniem oka i nie zwraca na takie rzeczy uwagi Wink

. Zresztą czy dziewczynki nie miały swego zycia całkowicie - ależ miały, książki dawały im za to jakąś bazę, pozwalały się rozwijać.
I znow przychodzi na myśl pytanie: Czy to jakiś rodzaj autobiografii autorki? Ha! Ciekawe... Smile

Joanna Anna

Ja myślę, że jednak nie. Oczywiście mogę się mylić.

Lisa_56

Czytałam, że to właśnie jest pewnego rodzaju autobiografia Pruszkowskiej, ale nie wiem na ile jest to prawdą c:

Parvati

W pierwszej chwili pomyślałam, że ona pisze o sobie Very Happy

Ale nie wiem nic o tej autorce, więc nie mogę twierdzić, że tak naprawdę było.

Ale może zacznę od początku: książkę (właściwie ebook) przeczytałam jednym tchem i bardzo mnie wciągnęła. Była taka niesamowita, można powiedzieć, nieprawdopodobna. Bohaterki, niby zwykłe dziewczyny, ale czy to możliwe, by znać całe książki na pamięć? Wink

Nie wiem, czy chciałabym żyć w takiej rodzinie, w takim świecie, ich ojciec był zupełnie oderwany od rzeczywistości. Myślę, że to było trochę przesadzone, przejaskrawione - na świecie jest wielu maniaków książkowych, ale bez przesady.

Muszę przyznać, że wymieniane tam książki mnie zaciekawiły i mam teraz ochotę je przeczytać, szczególnie Trędowatą Wink

Pierwszy raz chyba czytałam taką książkę o książkach, bardzo mnie zaskoczyła.

Joanna Anna

Żal mi tej matki było, ten jej mąż taki zatopiony w tych książkach. Ona nie miała o czym rozmawiać z córkami i małżonkiem;p. Można było się pośmiać w wielu momentach. Ogólnie-pozytywna bardzo. Lepszym nałogiem jest czytanie książek, niż np. alkohol;). No ale żaden nadmiar nie jest dobry na dłuższą metę.

Parvati

Wiecie co mnie jeszcze zastanowiło, teraz mi to przyszło do głowy. Otóż akcja powieści dzieje się w okresie międzywojennym, toteż później musiała nastąpić II wojna światowa. Gdyby akcja książki toczyła się dalej, dla tej rodziny byłaby to niewyobrażalna tragedia - wojna zburzyłaby ich idealny świat czytania.

Wiki

Lista książek wspomnianych w powieści, ściągnięta żywcem ze strony:
[link widoczny dla zalogowanych]

Louisa Alcott:
Małe kobietki

Florence Barclay:
Błękitny chłopiec

James Curwood:
Bari, syn Szarej Wilczycy
Szara wilczyca
Włóczęgi Północy

Charles Dickens:
Dawid Copperfield

Aleksander Dumas (ojciec):
Hrabia Monte Christo
Józef Balsamo

Maria Dąbrowska:
Noce i dnie

Aleksander Fredro:
Pan Benet
Świeczka zgasła: Komedja w jednym akcie

George Hacker:
Dziennik psotnego chłopca

Jaroslav Hašek :
Przygody dobrego wojaka Szwejka: Szwejk na froncie (

Frances Hodgson-Burnett:
Tajemniczy ogród

Karwicka J:
Gwiazda przewodnia: Opowiadania dla młodzieży

Maria Konopnicka:
O Janku wędrowniczku

David Herbert Lawrence:
Kochanek Lady Chatterley

Jack London – „wszystko”

Adam Mickiewicz:
Pan Tadeusz

Alan Alexander Milne:
Kubuś Puchatek

Margaret Mitchell:
Przeminęło z wiatrem

Helena Mniszkówna:
Trędowata

Lucy Maud Montgomery:
Ania z Zielonego Wzgórza

Eliza Orzeszkowa:
Nad Niemnem

Bolesław Prus:

Lalka

Władysław Reymont:
Chłopi

Romain Rolland:
Colas Breugnon

Annemarie Selinko:
Byłam brzydką dziewczyną

Henryk Sienkiewicz:
Krzyżacy
Rodzina Połanieckich
W pustyni i w puszczy
Trylogia*

Juliusz Słowacki:
Balladyna
Genezis z Ducha: Modlitwa
Król-Duch
Ksiądz Marek

Mieczysław Srokowski:
Kult ciała: Dziennik człowieka samotnego

Szekspir (m.in.):
Makbet

Mark Twain:
Przygody Tomka Sawyera

Kazimierz Wierzyński:
Wielka Niedźwiedzica
Wiosna i wino
Wróble na dachu

Oscar Wilde:
Dialogi o sztuce

Pelham Grenville Wodehouse
Grube pieniądze
Ptaszek z Piccadilly
Uciśniona dziewica

Emile Zola:
Ziemia

Tadeusz Boy Żeleński:
Dziewice konsystorskie

Stefan Żeromski (m.in.):
Dzieje grzechu

*Dodałam sama.

Przeczytałam 14 z nich + jedną ksiązkę z tego "wszystkiego" J.Londona Wink

(aż wstyd się przyznać, że tak mało przeczytanych z tej dluugiej listy!) i tymi Moimi Ksiązkami, Najcudowniejszymi z tej listy są: Trylogia, Hrabia Monte Christo, oraz AzZw

A jak to się przedstawia u Was? Smile

Parvati

Ja przeczytałam 12, w tym Trylogię liczyłam jako jedną książkę. Najlepsze jak dla mnie to Trylogia, W pustyni i w puszczy i oczywiście Ania.

Ale mam ochotę na tą Trędowatą Smile

Joanna Anna

Ja przeczytałam 15. Bardzo lubię Jacka Londona, choć nie przeczytałam "wszystkiego". Oczywiście kochana trylogia, "Krzyżacy","W pustyni i w puszczy" Ania. "Hrabia Monte Christo"-cudowna, jedna z moich ulubionych książek:).Bardzo podobało mi się też"Nad Niemnem.

Wiki

Trylogię liczyłam jako 3 ksiązki Wink

. (Nawiasem mówiąc przy 3 liczeniu dopiero mi wyszedł dobry wynik, ojojoj coś rozkojarzona dziś jestem xD).
A w jaki sposób czytacie książki? Na raz parę czy tylko jedną w danym czasie?
Do takiego pytania zachęca mnie ten oto fragment:

Ojciec nigdy nie czytał tylko jednej książki. Na ogół najmniej trzy na raz, a czasem cztery i pięć. Stworzył sobie swój własny system, z którego podśmiewałyśmy się w młodości, ale który z wiekiem przejęłyśmy. Na jego stoliku leżało zwykle kilka książek, które określał: — To są książki w transie. — Książek tych nie wolno nam było ruszać. Dorwać się do nich mogłyśmy dopiero wtedy, gdy wyszły z transu, czyli gdy Ojciec już je przeczytał. Rozróżniałyśmy w tym stosie następujące działy według naszej klasyfikacji: jedna książka to była zwykła ,,piła”, czyli książka naukowa lub popularnonaukowa, drugą nazywałyśmy „kobyłą” — była to monografia lub powieść historyczna albo jakiś cięższy kaliber beletrystyczny, trzecią był zwykle jakiś Dar Księżycowy, czyli coś z zakresu bardzo lekkiej beletrystyki, czwartą jakiś Miesiąc Zatajony, czyli książka znana, kochana, którą co jakiś czas czyta się znów od początku.

Joanna Anna

Ja zazwyczaj czytam jedną. Ogólnie jeśli mnie książka wciągnie-przeczytam bardzo szybko i biorę następną Wink

. Jeśli mnie nudzi, zazwyczaj odkładam.

Lisa_56

Justyna7

Nie wiem czy powinnam się w ogóle wypowiadać na temat książki, bo nie przeczytałam jej do końca. A to z tego prostego powodu, że przeczytałam bardzo mało książek z powyższej listy i po prostu nie wiedziałam o co chodzi. Wink

Gdybym z tymi książkami była zaznajomiona z pewnością patrzyłabym na "Przyślę Panu..." nieco inaczej.