Co dalej?

Wiki

Co stało się z bohaterką po zakończeniu trylogii?
Jak myślicie czy dotarła na szczyt "Alpejskiej Ścieżki"? Spełniła swoje marzenia?
Miała rodzinę, dzieci? Czy wydała jeszcze jakąś powieść? Gdzie zamieszkała?

Patt

Tego się nigdy nie dowiemy. Zresztą Maud miała chyba dziwny zwyczaj kończyć tam, gdzie się zaczyna, przynajmniej dla mnie, najciekawiej. Powinna była wrzucać jakieś epilogi, czyż nie? To by może jej nawet pomogło z wydawcami.

rose

Zawsze mnie to interesowało Smile

Myślę, że Emilka nie byłaby w stanie żyć bez pisania, więc o jej karierę się nie martwię. Zastanawia mnie, kiedy Teddy dokładnie wrócił (po czy przed wojną?) i czy to nie przeszkodziło im w rozpoczęciu wspólnego życia?

Myślę, że sporo podróżowali i raczej (tak sugeruje zakończenie), raczej nie mieszkali stale na Wyspie. W końcu Dean napisał, że Rozczarowany Dom ma być ich "letnim domem". Więc pewnie miasto - Montreal, może Paryż (w końcu te wszystkie artystyczne zakątki:). A dzieci... raczej nie taka gromadka jak u Ani. Może dwoje? Ale utalentowanych:)

Wiki

Emilka raczej była enneagramową 4 więc ciekawe czy po wyjściu za miłość swego życia po jakimś czasie poczuła się mimo wszystko niespełniona. Moze Maud tak myślała, ze względu na echa jej własnego dosyć smutnego, niestety, życia.

rose

Ostatnia część trylogii ma depresyjny charakter; Emilka zmagająca się z poczuciem samotności i beznadziei. Wszystko tak strasznie się zmienia; nie tylko otoczenie, ale i bohaterowie. W prawdziwym życiu to słodkie zakończenie nie miałoby miejsca; nie od razu. Nie między dwojgiem ludzi, którzy przez lata ze sobą nie rozmawiali. Bo ile lat minęło od "ślubu" Ilzy? Ile lat od tego lata, w którym Ted napisał swój feralny list? 5? 10?

To nieprawdopodobne, aby dwoje ludzi tak zdystansowanych i dumnych od razu się zaręczyło. Nie piszę "w ogóle się nie zaręczyło", bo przecież kochali się od zawsze - ale nie natychmiast.

Jednak to książka-a Montgomery chyba chciała szczęścia Emilki. O i jeszcze pamiętam, że Emilka zawsze czuła się szczęśliwa w obecności Teda.

Część mnie uważa, że kariera wystarczyłaby kobiecie do szczęścia i że Fryderyk Kent, którego znamy z trzeciego tomu wydaje się oziębły i daleki , ale mam wciąż sentyment do tej postaci i wciąż ją lubię (to chyba pozostałość z czasów,w których czytałam książkę po raz pierwszy w wieku dziesięciu lat- wtedy wystarczało, że bohater jest przystojny i czarujący i utalentowany. Dołóżmy do tego "będzie mieć forsy jak lodu", by zacytować Ilzę - i gotowa byłam wówczas poślubić go nawet tego samego dnia:)

Rilla

rose

[quote]Obecnie niektórym dojrzalszym pannom również tyle wystarcza do pełni szczęścia Laughing

Oj, święta prawda.

A swoją drogą, bardzo, bardzo chciałabym przeczytać "Dorosłe życie Teda Kenta". Maud za bardzo nie zgłębiła tej postaci - a szkoda. Jego relacja z Ilzą, Emilką, a nawet panią Kent - zaborczość matki i odtrącenie przez kobietę, którą kochał... i oczywiście jego niedoszły ślub.

A jak wyobrażacie sobie dalsze losy czwórki przyjaciół; Ilzy i Perry'ego, Emilki i Teda?

Rilla

O, to-to! Od samego początku odnosiłam wrażenie, jakby Ted egzystował w jakimś kosmosie: niby był, niby się Emilce podobał, a jednak... Mało o nim w sumie wiemy. To jeden z nielicznych męskich bohaterów, do których - pomimo usilnych starań - nie zdołałam zapałać większą sympatią; był mi całkowicie, tragicznie wręcz obojętny.

Wyrażę pewnie niepopularną opinię, jednak wolałabym ujrzeć Emilkę z Deanem. Owszem, popełnił parę niewybaczalnych (przynajmniej z punktu widzenia tymczasowości) błędów, ale wydawał mi się lepszym partnerem jeśli chodzi o całokształt. Ale to może dlatego, iż sama wolę towarzystwo starszych mężczyzn niż rówieśników Wink

I w sumie byłabym skłonna wyobrazić sobie ich wspólne życie w (nie)Rozczarowanym (już) Domu - gdyby tylko Emilka uparcie nie kochała Teda...