Pat of Silver Bush/Pat ze Srebrnego Gaju

Anna Paulina

Lucy Maud Montgomery rozpoczęła pisanie Pat of Silver Bush w kwietniu 1932 roku. Praca szła jej dość ciężko. 2 kwietnia pisała w dzienniku:
"Dziś zaczęłam pisać moją nową książkę, Pat of Silver Bush. Podoba mi się zarys, jaki mam w głowie. Ale jak mogę pisać książkę, gdy jestem zmartwiona, znerwicowana i bezsenna?"
Złe samopoczucie pisarki wiąże się z Wielkim Kryzysem, jaki dotknął na początku lat 30. Stany Zjednoczone i Kanadę.

Mimo to książka została ukończona na początku grudnia tego roku. 3 grudnia LMM zanotowała:
"Dziś skończyłam Pat of Silver Bush. Zdobycie czasu na pisanie tej książki było desperacką walką. Czy kiedykolwiek jeszcze będę mieć czas wolny, gdy będę mogła pisać? Nie widzę takiej możliwości. Gdyby znajdowanie czasu na pisanie nie było dla mnie tak trudne, uwielbiałabym pisać tę książkę. (...) "Pat" jest bardziej mną, niż wszystkie inne moje bohaterki. Umieściłam tam Ukryte Pólko Aleca, koty Webbów, i "Srebrny Gaj" jest dla mnie tak rzeczywisty, że czuję, jakbym sama tam mieszkała".

W sierpniu 1933 autorka pisała:
"W jakiś sposób kocham Pat jak nie kochałam żadnej mojej książki od Emily of the New Moon. Była to dla mnie "ucieczka", w czasie gdy ją pisałam."

W tych trudnych czasach Lucy Maud Montgomery napisała piękną, pełną ciepła powieść, której głównym tematem jest miłość do rodziny i przywiązanie do miejsca urodzenia. Srebrny Gaj jest wzorowany na posiadłości wujostwa LMM, Annie i Johna Campbellów, do których pisarka była bardzo przywiązana. Lucy Maud Montgomery uważała Srenrny Gaj za swój drugi dom. Obecnie w tym miejscu mieści się Muzeum "Ani z Zielonego Wzgórza".
[link widoczny dla zalogowanych]

Martynka

Jedna z najmniej lubianych przeze mnie powieści Lucy Maud Montgomery. Drażni mnie narracja - uporczywe powtarzanie na każdej stronie, że Pat nie lubi zmian i bardzo mocno przywiązuje się do osób i rzeczy. Tak naprawdę nie trzeba było wspominać o tym ani razu, przecież o charakterze Pat najlepiej świadczy jej postępowanie!

Niemniej jednak bardzo lubię postać Judysi, a także urocze opisy ulubionych miejsc Pat Smile

marigold

Och, masz rację, Martynko, Judysia jest cudowna. Zawsze płaczę, jak umiera... Czy nie uważacie, że jest ona bardzo podobna do Zuzanny? Wink

Mnie osobiście nie przeszkadzał fakt, żecały czas Pat powtarza, że nie znosi zmian i kocha swój dom... Może po części, że ja mam podobne - choć nie do końca - uczucia?

Przepadam za Pat. Taki ciepły, rodzinny klimat, z przyjemnością się w nim zanurzam Smile

Patt

Pat! Jak jestem do niej podobna, tak bardzo nienawidzę zmian. To moja bratnia dusza świetnie ja rozumiem i niech ktoś powie, że w kochaniu Srebrnego Gaju przesadza. Evil or Very Mad

Uwielbiam tą serię.

Martynka

Mnie osobiście Judysia nie przypomina Zuzanny. Jest bardziej tajemnicza, intrygująca, taka trochę czarownica, ale dobra czarownica Smile

Pat byłaby bardzo ciekawą postacią, moim zdaniem, gdyby jej charakter był choć trochę bardziej ukryty, zagadkowy... Niemniej jest wyrazista.

Patt

O tak Judysia i jej wieczorne opowiadania o duchach w kuchni Srebrnego Gaju, tworzy klimat...

Zgadzam się co do wypowiedzi Martynki. Pat w swoim zachowaniu jest oryginalna, unikatowa, jedyna w swoim rodzaju, przez co piękna.

Kasika

Patt jest niby wyrazista. Ale nie ma w sobie takiej tajemnicy, jaką skrywa Emilka. Nie jest taka stanowcza i nie przechodzi takiej metamorfozy jak Janka, nie jest tak ujmująca jak Emilka... Jest po prostu zwykła, najzwyklejsza. Jedyne, co ją wyróżnia, to miłość do Srebrnego Gaju.

A Judysię kocham. I w niczym nie przypomina mi ona Zuzanny prócz tego, że jest służącą i jednocześnie członkiem rodziny... Może tylko swoim przywiązaniem do rodziny.

Ametyst

Lubię książki o Pat. Judysia według mnie nie przypomina prozaicznej Zuzanny. Jest po prostu jedyna w swoim rodzaju, uwielbiam jej opowieści. Bardziej od głównej bohaterki podoba mi się Elka.

spinka

Nie lubię Pat. Przeczytałam tylko raz i nie zanosi się na więcej. Nie rozumiem jej po prostu. Jak można aż tak nie lubić zmian. Że tak powiem co za dużo to niezdrowo. A to co robiła Pat to było niezdrowe!
Lubiłam historyjki Judysi tylko i wyłącznie. W zasadzie myślę, że mogłabym mieć taką osobistą Judysię opowiadającą o duchach wieczorem w kuchni Smile

leslie13 · Wysłany: Wto 22:14, 03 Mar 2009 Temat postu:

Dla mnie tak samo jak dla Martynki ta powieść jest najbardziej nielubianą ze wszytkich książek LMM. Głównie dlatego, że szczerze nie lubiłam Pat. Kiedy była dzieckiem denerwowała mnie ta jej niechęć do zmian, ale potem dorosła i normalny człowiek z tego wyrasta. Ale niestety jej nic się nie poprawiło. Doprwdy nie wiem jak można uważać ślub swojej starszej siostry za wielką tragedię! Uważam, że Pat była bardzo samolubna. Szkraba bardzo lubiłam aczkolwiek uważam, że Pat go szczerze nie kochała, a jedynie potrzebowała jak przyjaciela. Judysia była cudowana, te jej historie. Lubiłam także siostry Pat, a nawet brata, tylko jego żony nie lubiłam Razz

sznurówka · Wysłany: Czw 16:11, 12 Mar 2009 Temat postu:

Obie części o Pat wypożyczyła mi mama kiedy byłam chora, zaczęłam czytać, ale nie dałam rady dobrnąć do końca drugiego rozdziału. Za bardzo przypominała mi Anię, ale nie była dobrą kopią, nie miała w sobie tego "czegoś" co ma Ania. Więc poprzestałam na tym. Ale Judysię zdążyłam polubić Wink

Wiki · Wysłany: Czw 22:13, 19 Mar 2009 Temat postu:

Lubię tą małą Patti. Kochała Srebrny Gaj i tym się strasznie wyróżniała, może nawet kochała go zbyt obsesyjnie. Ale to właśnie jest jej znakiem rozpoznawczym, innym i dobrym znakiem Wink

Polubiłam Judysię. Ciepła wspaniała osoba, jej historyjki dodawały urokowi powieści.

ASIEK

Patinka, moja kochana Patty Smile

Właśnie za to ją uwielbiam, że najbardziej na świecie ubóstwiała swoje domostwo. Doskonale to rozumiem. Sama jestem domatorką. Uwielbiam wracać do domku. Każdy wyjazd jest męczarnią, a powrót do domu - utęsknieniem. To MOJA opoka, MOJA ostoja, MÓJ spokój, błoga cisza, moje własne cztery kąty, gdzie nie ma nikt do mnie dostępu. Miejsce, w którym przeżywam swoje wzloty i upadki, gdzie nie muszę nikogo udawać na siłę - miejsce, w którym mogę być sobą. Kocham pobliski las i jeziorka. Nic mi więcej do szczęścia nie potrzeba. Biorę psa na spacer, książkę od pachę i cały świat przestaje mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie, po prostu nie istnieje. Tu się wyciszam, relaksuję - jest mi sielsko, anielsko. Doskonale rozumiem Pat. Pokochałam ją bardziej od Ani. Szkoda, że autorka tyle się wycierpiała przy jej pisaniu. To przykre, że to co mnie cieszy - jej sprawiało cierpienie Sad

Izania

Niestety , niestety . Muszę przyznać , że Patt polubiłam najmniej z bohaterek książek Maud Montgomery. Co prawda jako mała dziewczynka była urocza , to już jako dorosła kobieta stała się śmieszna. Wydaje mi się , że jej miłość do Srebrnego Gaju została przesadzona.
Aczkolwiek , niewątpliwie wielką zaletą serii o Pat jest Judysia. I naprawdę płakałam , kiedy zbliżał się koniec. Koniec kochanej, dobrej Judysi od "pietruszkowej grządki" .
Ach, zapomniałabym o ślicznej Bietce! Wylałam sporo łeż , gdy przeczytałam ... coś bardzo smutnego. Śliczna Bietka! Czy myślicie , że to straszne robić coś takiego z taką bohaterką? Ja myślę , że tak!

marigold

Ja wogóle uważam cykl o Pat za najsmutniejszy.
Po pierwszy - Bietka. Nigdy nie mogłam się pogodzić z tym, co się stało. A zapowiadało się tak pięknie i cudownie!
Po drugie - ślub Sida. Mnie samą zszokowało to, co on zrobił. Tzn. nie, źle się wyraziłam. Nie jego czyn, a jego wybór. Dlaczego akurat ona? Ona była po prostu podła!
Po trzecie - śmierć Judysi.
Po czwarte - spłonięcie Srebrnego Gaju. Jeszce żadna bohaterka LMM nie straciła ukochanego domu w taki sposób!
Po piąte - II tom. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się on... przesiaknięty tęsknotą i jakby żalem...