Miłość, która już się nie zdarza - czyżby?

Włóczykijka

Nie wiem, gdzie to dać, także przepraszam, ale temat muszę poruszyć.
Po raz "enty" oglądałam filmik o relacji Ani i Gilberta i znów zastanawiam się - czy taka miłość się zdarza? Jeśli tak, to czy również dzisiaj? Czemu dziś jest o nią trudniej?
Pogadajmy chwilę o miłości.

Rilla

Jestem w o tyle dobrej sytuacji, że od ponad dwudziestu lat mogę codziennie obserwować taką "Aniowo-Gilbertową" relację pod własnym dachem. Mowa, rzecz jasna, o związku moich rodziców. I chociaż obecna rzeczywistość nie nastraja w kwestii powtarzalności podobnego związku zbyt optymistycznie, cieszę się, mogąc widzieć to u nich Smile

Aby mieć nadzieję.

Kasika

Pewnie się zdarza, staram się w to wierzyć, ale raz na milion. Większość ludzi musi pracować na swój związek codziennie, a w serii o Ani jest może ze trzy takie fragmenty, które mówią o trudnościach (kłótnia o Ryszarda, zazdrość Ani o Krystynę gdzieś później i coś jeszcze było, nie mogę sobie przypomnieć Mr. Green

). Czyli - jest trochę wyidealizowana.

Wiki

Myślę, że się zdarza. Patrząc po moich rodzicach.
Ba, mam nadzieję, że ze swoim chłopakiem, z którym jestem już 1,5 roku (a może dopiero 1,5 roku Very Happy

) stworzymy, umocnimy taki związek. Chociaż nie - że z dnia na dzień będzie lepszy niż ten Ani i Gilberta.

Bo ja, chociaż może wyłamię się z ogólnej tendencji, uważam, że relacja Ania-Gilbert wcale nie jest idealna. Gilbert w pewnym momencie dokumentnie olewał Anię, a "dziewczynko Aniu" mówił do niej tylko, gdy nikt tego nie słyszał... no wiem, że Maudi chciała w ten sposób pokazać, że nie zmienili się mimo lat, ale ta miłość jest taka... niedojrzała. Tu, gdzie można było pokazać jak bardzo się kochali mimo problemów (śmierć Joy), była u Maudie jedynie biała plama, a depresję poprodową Ania przeżywała sama.

Włóczykijka

Osobiście myślę, że ta relacja nie była nawet dobrze pokazana, bo niedużo uwagi było jej poświęcone - czasem tylko to "Dziewczynko Aniu" i tyle, a tak to całość się rozmywa i jak dla mnie, to związek ten wygląda tak: jedno kocha drugie, ale w pewnym momencie już nie chce o tym mówić, drama na uniwerku, po tym się schodzą się, jest piękne wesele, a nagle zostaje tylko tata Gil i mama Ania, ale kto by jeszcze o nich pamiętał - bo później tylko się m ó w i o tym, jaki piękny związek tworzą, ach. Ale to nie jest pokazane. Wyidealizowana relacja, tak, zgodzę się zdecydowanie z Wiki, ale tak naprawdę to nawet nie do końca przedstawiona. Cały ten romantyzm, odnoszę teraz wrażenie, wynika z tego, co się MÓWIŁO o ich relacji - bo rzeczywistych dowodów jest niewiele. Są tylko symbolem. No, dobra, nie tak tylko-tylko, ale naprawdę za dużo nie ma "objawów" tej ich codziennej miłości i pracy nad relacją. Nie wszystko musi być opisane, ja wiem, ale jedna, dwie sceny więcej i już. Tak myślę.

Ale sama idea bardzo mi się podoba (byłoby dziwnie, gdyby inaczej, nie? Hah), jednak myślę, że dziś o taki związek (nie miłość czy uczucie) trudno - do czego też w pewien sposób przekonała mnie sztuka, na której dziś byłam, "Klub kawalerów". Bo miłość to nie jest uczucie. Zazdrość, zauroczenie itd. - tak, ale miłość to jest po-sta-wa. I tak, pewnie, może wynikać z zauroczenia, poczucia przywiązania, nawet tak jest zazwyczaj, ale miłości się nie czuje, a "robi". A z tym jest dzisiaj gorzej. Kiedyś to było normalne i równało się dorosłości oraz pełni szczęśliwego życia - dorośniesz i bah, małżeństwo. I choć część z nich, nawet spora, była zawierana, bo dwoje ludzi coś do siebie czuło, to nie było to zbyt, hm, duże. Ot, lubili się i szybko pobierali, taka była kolej rzeczy. I te małżeństwa były najlepsze, wbrew pozorom - bo nie było odwrotu, trzeba się było dogadać. I tak dzień po dniu budowało się wspólne życie, uczyło akceptować drugą stronę - jak to pokazane jest np. w "Błękitnym zamku". A dzisiaj? Wielka love, pobierają się i po pół roku, czasem nawet nie, rozwód, bo nawet nie chcą pracować nad relacją. "Sorry, bejbe, ale nie takim/taką sobie ciebie wyobrażałem/am".
I choć romans "Marchewy" jest naprawdę słodziutki, to myślę, że Maud przedstawiła nam jeszcze lepsze pary i małżeństwa niż państwo Blythe. Wink

Och, w ogóle odnoszę teraz wrażenie, że Maud miała świetne pomysły, ale nie przekazała ich do końca, bardziej stawiając na formę niż treść i dodając za dużo cukru, a za mało "ciasta właściwego". ;(

Martynka

Prawdziwa miłość istnieje Smile

Trzeba trafić na właściwą osobę. Znam wiele takich par. Często te osoby długo czekały na swoje szczęście, nie wierzyły, że im się uda, a teraz są szczęśliwe i rozkwitają w pięknym związku.

Moja miłość trwa nieco ponad 6 lat. Przez ten czas ani trochę nie spowszedniała, nie zmalała, mam wrażenie, że cały czas rośnie. Jestem zakochana do szaleństwa i wiem, że mój mąż odwzajemnia to uczucie. Zachwycam się nim każdego dnia. Gdyby ktoś opisał w książce taką parę jak my, czytelnicy uznaliby pewnie, że jesteśmy przesłodzeni i nierealni Very Happy

Iwona

Mnie sztuczne wydaje się ,że przez cały okres małżeństwa mamy opisaną tylko jedną sprzeczkę.
Bo kłótnie nie są czymś złym ,najgorsza jest obojętność i to ,że człowiek nie interesuje się w ogóle tym co robi druga strona.

Rilla

Mówcie, co chcecie, ale zawsze mi brakowało okresu przedślubnego w relacji Ani i Gilberta! Bo narzeczeństwo na odległość, które zaserwowała nam Maud, niezbyt dawało pole do popisu w kwestii takiego prozaicznego "dotarcia się" pary przed zawarciem związku. A przecież każde miało swoje przyzwyczajenia i w ogóle... O wiele ciekawiej byłoby, gdyby realizowali swoje plany zawodowe razem, przynajmniej w jednym mieście lub w bliskiej okolicy, żeby mogli spotykać się częściej - przecież książka nic by na tym nie straciła Very Happy

Ale to takie moje marzenia fanfikowca, wprowadzającego łatki do kanonu

Włóczykijka

O tak. I mimo wszystko, brakuje mi słodkiej codzienności ich związku. Mamy przedstawione tylko migawki z ich codziennego życia, ale... Trudno mi to opisać. To nie tak, jakbyśmy ich widzieli na co dzień czy w ogóle mogli mniej - więcej "stale" obserwować ich rozwijającą się znajomość, a jakby tylko czasem ktoś z naszych wspólnych znajomych opowiedział nam anegdotkę dotyczącą tej parki. Za mało tu ich samych, no, i chociaż opowieści o ich dzieciakach są bardzo sympatyczne, to kto zabronił Maud pisania dalej też o rodzicach? Po wielu latach małżeńskiej rutyny robi się najciekawiej! Tu dopiero widać prawdziwe uczucie.

Rilla

Dokładnie, Włóczykijko! Maud od razu zamieniła Anię i Gilberta w rodziców, stateczną parę, o której zasadniczo nic ciekawego już potem nie napisała. A szkoda! Przecież przy odrobinie chęci dałoby się przemycić do historii drobne gesty podsycające uczucie, jakieś wspólne pasje... Jak za starych, studenckich czasów. Bo to nie umiera z czasem.

Kasika

A może umarło? Może Gilbert poświęcił się pracy, a Ania domowi? Tak to wygląda. Pamiętam taki fragment, w którym była mowa o tym, jak ludzie uwielbiają Gilberta i nazywają dzieci po nim Smile

Rilla

Kasiu, weź mi tu nie psuj mojej wyśnionej wizji, proszę Cię! Laughing

W moim wyobrażeniu ten związek trwał w najlepsze i się rozwijał, nawet na przekór jaśnie autorce! Very Happy

Kasika

A może jednak nie? Mr. Green

Posunę się dalej, może było im z tym dobrze? Może byli przyjaciółmi, którzy rozumieli się bez słów i nie musieli ze sobą dużo rozmawiać? A namiętność zniknęła, powiedzmy, po bliźniaczkach? Mr. Green

Rilla

Niszczysz moje marzenia Laughing

W sumie, mogło być tak, jak mówisz, nie przeczę - niemniej kłóciłoby się odrobinę z szumnym założeniem wielkiej miłości Ani i Gilberta (a przecież to powieść przeznaczona dla nastolatek, więc raczej tak "głębokich" zwrotów akcji by nie było...). Mniemam, iż Maud zwyczajnie nie miała na ów związek lepszego pomysłu, więc - ujmując to kolokwialnie - "olała" sprawę, skupiając się na ich potomstwie. Na szczęście istnieją doskonałe fanfikty, poszerzające kanon, więc nie boli aż tak bardzo Mr. Green

Kasika

Wiem, że wg Maud na pewno stworzyła to tak, że do końca się kochali i w ogóle. Tylko szkoda, że zasygnalizowała to tylko pod koniec Złotego Brzegu, gdy Ania jest zazdrosna o Krystynę. Ale z drugiej strony - wtedy nie byłaby to książka dla szeroko pojętej młodzieży. A ja tak troszkę podpuszczam dyskusję, a troszkę puszczam wodze fantazji interpretacyjnej - bo faktycznie było tam tak mało o nich, że można to interpretować różnie.

I jeszcze do tego Zuzanna na każdym kroku! Zero intymności! Mr. Green