,,Grób starego człowieka"

Róża

Niech spocznie wśród szelestu liści,
gdzie poszum morza mu się przyśni,
a spadające krople dżdżu
czule utulą go do snu.

Niech spocznie tam, gdzie sad zielony
jego rękami zasadzony,
gdzie ukochane przezeń pola
szeroko ścielą dokoła.

Niech spocznie pod gęstą zieloną murawą,
gdzie blaski gwiazd srebrem się kładą,
gdzie słońce ozłoci miejsce jego snu
wśród pachnących krzewów bzu.

Niechaj morze treny żałobne mu śpiewa,
a wiatr słodko, wdzięcznie powiewa
i wierzby, przez całe życie mu drogie,
pochylą się w zadumie nad jego grobem.

Co sądziciue o tym wierszu, który Ania npisała w Złotym Brzegu? Mi się bajecznie podoba

Kasika

Hmm... To ja mam całkiem inną wersję.

Usypcie grób mu, gdzie wiatry dmą,
W gałęziach sosen żwawo mknąc,
Gdzie ciche szemranie morza
Obiega odległe przestworza,
Niech krople deszczu nucą mu
Słodką piosenkę dziś do snu.

Usypcie grób mu, gdzie łąk bezkresy
Tulą zielenią świat doczesny,
Bo z tych pól on zbierał plony,
Ciemnej ziemi jasne strony
Znał i kochał wszystkie kwiaty
Drzew, co sadził je przed laty.

Usypcie grób mu, gdzie gwiezdny blask
Będzie mu jaśniał aż po brzask,
I kiedy wzejdzie słońce promienne
Niech swoje światło da mu zbawienne,
A nad jego snem wśród rosy
Niech czuwają zboża kłosy.

Wszystko to, co kochał zawsze:
Pola, łąki, chmur latawce,
Niechaj żegna go wśród ciszy,
Którą pewnie Bóg usłyszy
I na Nieba wyjdzie próg
By popatrzeć na ten grób.

[Przekład Agnieszki Drong]

Róża

Och, ten też jest piękny, lecz wolę ten z przekładu Aleksandry Kowalak-Bajarczuk.